همه کشورهای جهان اول و مثلا توسعهیافته پز دموکراسیشان را میدهند. مرتب میگویند که والله ما حافظ حقوق بشر و از آن مهمتر حقوق زنان هستیم، ولی رویشان سیاه.
اگر آنها بیایند و پارلمان ما را ببینند و با دموکراسی، انتخابات و حقوق زن ما آشنا شوند دود از کلهشان میخیزد و انشاءالله لال از دنیا میروند.
پارلمان ما در این دوره ثابت کرد که ابتدا اصل دموکراسی و حقوق زنان بوده، بعد دست و پا در آورده و شده پارلمان. حالا بعضی از شما میآیید نقنق میکنید که پارلمان دست و پایش کجا بوده؟ اما فقط حلالزادهها میتوانند آن را ببینند. چی؟ همه متوجه دست و پای پارلمان شدند؟ خدا را هزار بار شکر. بدون آن هم پارلمان بیدست و پا چطور دموکراسی را تطبیق کند و حقوق زنان را بدهد؟
بگذریم. حدود دو ماه از آغاز کار پارلمان عزیز ما میگذرد و بالاخره دیروز نمایندگان ما موفق شدند رییسشان را انتخاب کنند. البته یکماه پیش هم همین آقا را انتخابات کرده بودند، ولی چون از قدیم گفتهاند کار از محکمکاری عیب نمیکند، نمایندگان حساس و نکتهسنج ما هم محکم کاری کردند و پنج بار دیگر راییدند. یعنی انتخابات کردند، ولی چون در دومی و سومی و چهارمی و پنجمی ایشان انتخاب نشده بود، همه کمی نگران و پشیمان شدند.
برای همین آنقدر راییدند که حق به حقدار رسید و کار محکم شد و دیگر عیب نکرد. تازه مگر ریاست پارلمان چقدر عواید دارد که بیشتر از شش بار رایگیری شود؟
بالاخره بعد از کلی ماجرا، آقای رییس پارلمان، بر یکی از چوکیهای نو پارلمان نشست. (چوکیهای قبلی بهخاطر اینکه کمی مشکوک بودند و تصور میرفت انگیزههای سیاسی غیر دموکراتیک داشته باشند، توسط بعضی نمایندگان متعهد و متاهل، از وظیفه سبکدوش شده بودند. امیدواریم چوکیهای جدید درس عبرت گرفته و فقط باسنهای دموکرات و خدوم به ملت را در خود جا بدهند و مرتکب اشتباهات چوکیهای قبلی نشوند.) بعد از به تخت (ببخشید سر چوکی) نشستن آقای رییس، رقیب ایشان، در «کمال» تعجب همه با خنده، پیروزی آقای رحمانی را تبریک گفت و با «کمال» آرامش سر جایش نشست.
این واقعۀ حیرتانگیز، در روزنامههای کشورهای جهان اول و توسعهیافته بازتاب گستردهیی داشت و آنها به اتفاق، این همه خویشتنداری را ستایش کردند و گفتند: (تبریک گفتن به رقیب و پذیرفتن نتیجه انتخابات؟! اگر ما بودیم حتما یخن همدیگر را جر میدادیم. شما واقعا یک کشور متمدن و معهد به حقوق زن هستید که از این کارها نمیکنید. خوشا به سعادتتان.)
بعدا، آنها دستهجمعی از دولت افغانستان تقاضای ویزه کردند تا مدتی بیایند و آموزش خویشتنداری و تسلط برخویشتن را به طور پیشرفته در افغانستان بیاموزند. گفته میشود دولت در حال بررسی این در خواستها است.
یک آگاه اینگونه امور گفته است: فعلا به دلیل زیادی درخواستها، فقط به متقاضیان زن خارجی ویزه داده میشود. چون حقوقزن روی سر ما جا دارد و ما توانایی شکستاندن دل این قندولکها را نداریم. او اضافه کرد: اما زنان افغانستان باید قول بدهند از این حقوق سوءاستفاده نکنند، اگر نه ممکن است عکسشان در فیسبوک منتشر شود.
